donderdag 29 november 2012

1 Jaar vriendelijkheid

WEEK 40
POSTACTIE

Lieve allemaal,

Wij hebben niet z'n leuke mededeling.
Vandaag hebben wij het bericht ontvangen dat de man waar we de kaartenactie voor hebben opgezet helaas is overleden.
Nu zijn er een aantal lieve mensen die ons een kaartje hebben gestuurd, onze vraag is of wij deze kaartjes aan iemand mogen schenken die ook alleen en eenzaam is?
Wij horen graag van jullie of jullie hiermee akkoord zijn.







Een paar weken geleden werd ik door iemand die in een zorginstelling werkt, erop gewezen hoe kil het zorg debat gevoerd wordt. Jij schrijft nogal veel, begon ze, waarom kom je niet eens bij ons kijken hoe het werkelijk gaat. Praat eens met mijn collega’s of de cliënten, kijk eens hoe het er werkelijk aan toe gaat. Ik twijfelde om heel eerlijk te zijn. Luiers verwisselen bij bejaarden is nu iets wat nooit mijn is ambitie geweest.
Ze begreep mijn argwaan en moest lachen. Nee joh, ga eens lekker met die mensen praten, drink een kop koffie of ga een stuk met ze wandelen. Jij bent beter in het hanteren van je pen dan als hulp aan het bed. Goed, nu kom je tijdens het schrijven van artikelen ook nog weleens wat shit tegen, maar dat is gelukkig twee-dimensionaal.
Afgelopen maandagmiddag was het zover. Ik meldde mij bij een verzorgingstehuis hier in de omgeving en werd opgehaald door de kennis die mij enkele weken geleden uitnodigde om daar eens een kijkje te gaan nemen. Ik heb geen tijd om je alles te laten zien, ik zal je bij een meneer dumpen die nooit bezoek krijgt. En daar sta je dan. Tegenover een wildvreemde man van midden tachtig die meewarig naar de vloer kijkt en troosteloos in zijn eentje op het einde van zijn aards bestaan zit te wachten.
Met een troosteloze blik keek de oude man mij aan en en zuchtte dat hij niets meer nodig had. Als je ze oud bent als ik, hoeft het niet meer. Enigszins getroffen door de onverschilligheid van de man legde ik hem uit ik weleens echt wilde weten wie achter de kille cijfertjes zitten waar zorgverzekeraars en politici zo graag mee lopen te pochen. Noem het een maatschappelijk stage, schertste ik iets voorzichtig.
Ongemakkelijk voelde ik me bij deze man die het leven beu was. Niets en niemand meer op deze wereld. Enkel erop zitten te wachten totdat hij zijn laatste adem mag uitblazen. Ja, dat deed mij wat! Met een brok in de keel vroeg ik of hij mee naar buiten wilde, gewoon even wat frisse lucht opsnuiven. Van het heerlijke weer genieten. Ik merkte de onverschilligheid in zijn stem toen hij zei dat het wel weer eens tijd werd om naar buiten te gaan. Na bij de receptie gemeld te hebben dat ik meneer voor een wandeling mee ging nemen rolde ik hem in zijn rolstoel naar buiten.
Tijdens de wandeling vertelde hij dat de benen niet meer wilden wat hij wou, ze luisteren niet meer. Een beetje met opzet duwde ik de rolstoel richting de kinderopvang waar onze jongste dochter van bijna drie regelmatig verblijft. De kleine meid zag mij al van ver aankomen en riep dat papa er aankwam. Bij de speelplaats aangekomen stormde ze op ons af en sprong tegen mij aan. ‘Wie is die opa?’ vroeg ze en ging tegen de rolstoel aanhangen.
Papa loopt even een rondje met deze meneer, het is mooi weer. Tot mijn verbazing drukte de altijd zo schuchtere jongedame zich stevig tegen de benen van de oude man aan en zei dat hij lief was. Je kon het hart van de man horen breken. Inmiddels was de leidster ook bij ons komen staan en nam het meiske weer mee naar de groep. Daaaaaag papaaaa riep ze nog en ging weer vrolijk verder spelen.
Ik duwde de rolstoel vooruit om weer verder te gaan toen ik de man zachtjes hoorde snikken. Een oude man van midden in de tachtig horen huilen laat je niet koud. Langzaam begon hij te te vertellen hoe graag hij en zijn vrouw kinderen en kleinkinderen hadden gehad. En dat het krijgen van kinderen hen niet gegund was. Zijn vrouw was al jaren geleden overleden en hij miste haar nog elke minuut van de dag. Het zou niet lang meer duren en dan waren ze weer samen. Familie had hij niet meer, niemand die hem nog zou gaan missen.
Alsof de deur van zijn hart openging. Aan bijna een stuk door vertelde hoe hard het leven voor hun was geweest. En dat na het heengaan van zijn vrouw het leven geen zin meer had. Niemand die nog naar hem omkeek. Niemand had nog tijd voor hem. Hoe lief het personeel ook was, ze zijn er maar even. Ik neem het de meiden niet kwalijk hoor vervolgde hij, maar ze hebben het zo druk. Ik durf ze niet met mijn ellende lastig te vallen. Ze hebben zoveel aan hun hoofd.
Nadat ik de man weer afgeleverd had op de afdeling vroeg ik hem of het goed was als ik wat vaker langs kon komen voor een wandeling en en praatje. De man pakte mijn hand beet en kijk mij met vochtige ogen aan. Als je dat graag wilt, graag. Een middag die bij mij een onuitwisbare indruk heeft gemaakt. Volgende week bezoek ik hem weer.

Copyright: Serpent

         


                            Volgende week meer vriendelijkheid!

23 opmerkingen:

  1. Zo'n ontroerend verhaal dit!
    En groter toeval bestaat niet.
    Toevallig dat ik de afgelopen dagen in mijn hoofd rondloop met het plan een project op te zetten om (met name oudere mensen) de eenzaamheid in de samenleving aan te pakken, door post naar te versturen naar mensen die wel een kaartje op de mat kunnen gebruiken. Precies als dit initiatief, maar dan in het groot. Ik ben alleen nog aan het brainstormen over hoe ik dat nu precies moet aanpakken, en hoe ik brievenschrijvers met brievenontvangers zal gaan koppelen. Als jullie tips of adviezen hebben hoor ik het graag! a.simons(at)hotmail(punt)com Van mij kunnen jullie in ieder geval een kaartje verwachten! :) Ik hoop dat er heel veel mensen op gaan reageren. Mooie dag gewenst!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. De tranen wellen op in mijn ogen, wat een verhaal :( Wat triest dat iemand zo moet leven.... Kaartje komt er aan!

    Groetjes Jolien

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hallo Anneke, iets wat mijn dochter doet is postcrossing; mensen over de hele wereld doen daar aan mee, in het kort; je meldt je aan, maakt een profiel en als je een kaartje wilt sturen dan geef je dat door, dan krijg je een adres, met een nummer. Je stuurt een kaartje en vermeld het nummer. Als die persoon het kaartje ontvangen heeft meldt ze dat op die site, zo kunnen ze ook nog eventueel berichtjes voor elkaar achter laten en foto's plaatsen van de gekregen kaart. Zoiets zou je kunnen doen! kijk maar eens op www.postcrossing.com

    Verder een ontroerend verhaal dit, dat helaas maar veel te vaak voorkomt. Gelukkig zijn er ook mensen die daar wel wat aan proberen te doen. Zo heb ik wel eens over projecten gehoord waarbij men zulke ouderen in contact laat komen met kleine kinderen. Ze kunnen vaak voorlezen, spelletje doen of wat dan ook en voelen zich dan weer nuttig... deel van...
    Ook schijnt het voor veel ouderen (die het nog kunnen) heel leuk te zijn om te WI-en... en er zijn altijd handige tieners die ze dat willen leren ;-)

    Deze man stuur ik natuurlijk een kaartje en ik wens je nog vele mooie ontmoetingen!

    Liefs,
    Brigitte

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Brigitte,
      Hartelijk dank voor je reactie! Postcrossing ken ik inderdaad en zoiets is inderdaad de bedoeling!:) Ik 'pruttel' nog even verder ;) Eens kijken of het me lukt dit echt op touw te zetten. Mooie dag gewenst!

      Lieve groet,
      Anneke

      Verwijderen
    2. Klinkt heel goed Anneke, wat een superinitiatief, ik wacht met spanning af hoe dit gaat verlopen. Wil je me op de hoogte houden? jolienyark apestaartje zigggo punt nl. Ik heb nog wel een berg kaarten die ik kan versturen!

      Groetjes Jolien

      Verwijderen
    3. Zal ik doen Jolien! Leuk dat je interesse toont :)

      Verwijderen
  4. Het is inderdaad hèèl treurig hoe het er vaak met mensen aan toe is, vooral in verzorgingshuizen. Geen of erg weinig bezoek en de verzorging is heus lief maar erg druk en helaas vaak onbekend en onvertrouwd. Ik ga elke week met mijn jongste zoon van 2 op bezoek bij een of twee huiskamers van een huis hier in de buurt. We (eigenlijk hij) zijn bezoekvrijwilliger en het is ongelooflijk wat een invloed zo'n klein jongetje heeft op een paar mensen. Hij is zeer welkom, zeer geliefd en binnen twee minuten heeft hij een hele slaperige huiskamer vol oude mensen wakkergemaakt. Soms heb ik geen zin of ben ik te druk, op mijn vrije dag maar het maakt ècht een verschil. En maar een uurtje per week.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Jeetje wat een indrukwekkend verhaal. Wij gaan een kaartje sturen naar deze meneer!

    In de nieuwsbrief van het kinderdagverblijf van onze dochter stond vandaag het volgende:
    Uitwisseling jong – oud
    Vanaf januari gaan we een uitwisseling aan
    met het Voorhoevehuis in Utrecht. Om de twee
    maanden krijgen we op maandagochtend bezoek
    van 4 ouderen. Leidster Judith van de Oogjes werkt
    als vrijwilligster bij het Voorhoevehuis en kwam
    met dit idee. We vinden ’t erg leuk om jong en oud
    in contact met elkaar te laten komen. Per keer
    kijken we wat we tijdens de bezoekjes doen; liedjes
    zingen, boekjes lezen, muziek maken of ‘koken’.

    Wat een mooie initiatieven allemaal

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een mooi initiatief! Ik werk zelf bij een grote zorginstelling op de afdeling communicatie, dus ik kom in de praktyijk heel vaak dit soort trieste verhalen tegen en daar schrijf ik dan over!
    Ik zal zeker iets sturen!
    Groetjes Carolien

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ontroerend verhaal. Fijn om iets concreets te kunnen doen! Ik stuur natuurlijk een kaartje.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Pff hier rolden net de tranen over mijn wangen. Ja ik ga een kaartje sturen!
    Heb je zijn voornaam? Zou ik leuker vinden als alleen maar een kaartje aan LS te sturen.
    Warme groetjes van Susan

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Pffff....kippenvel.....ik ben er door geraakt !!!
    Ik ga zeker een kaartje sturen!

    Liefs Bea.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Goh mooi geschreven Deze waarheid Zo zijn er natuurlijk 1000-en Jammer dat daar "geen" oplossing voor lijkt te kunnen zijn...
    Het kaartje komt eraan
    Ik wens jullie nog vele mooie en gezellige ontmoetingen toe
    groetjes Marika

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ook van mij gaat er een kaart op de post.
    Erg geraakt door dit verhaal en ik vind het idee wat Anneke heeft geweldig!


    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel Marijke :) Ik ga mijn best doen er iets van te maken!

      Verwijderen
  12. kaartje ligt klaar voor de post. Het is geen algemeen huisadres toch?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nee dat klopt het is ons adres, wij zorgen dat het in 1 keer met de post meegaat..

      Verwijderen
  13. Ik doe ook graag mee, wat een prachtig en triest verhaal tegelijk. Moet ik het kaartje nog aan iemand richten, of komt het met alleen het adres erop ook al op de juiste plek terecht?
    Liefs,
    Mieke

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Lees jullie reactie nu pas, zal deze week een kaartje jullie kant op sturen!
    Liefs,
    Mieke

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Heftig om te lezen! Sterkte!
    ik weet niet of mijn tekst zo geschikt is voor iemand anders (weet niet meer wat ik geschreven heb). maar deze mag naar iemand anders.

    BeantwoordenVerwijderen